به طور کلی هنگامی که ذره بر روی حبابی که از آن ها بزرگتر است می نشیند، می تواند از روی آن بلغزد و فرار کند؛ تا پیش از اینکه این اتفاق رخ دهد نیاز است که سطح حباب خیس شود تا برای چسبیدن به حباب آماده گردد. زمانی حباب و ذره به طور صحیح به یکدیگر می چسبند که زمان مورد نیاز برای لغزش ذره بیشتر از زمان تشکیل لایه خیس کننده جامد باشد. در این حالت ذره فرصت پیدا می کند که به حباب بچسبد(1).   

پس از برخورد حباب با ذره، فرآیند چسبندگی آغاز می شود. در حقیقت در این مرحله حباب به ذره چسبیده و ذرات دیگر به هم متصل می شوند. زمان باقی ماندن حباب بر روی ذره و مدت زمان چسبیدن ذرات به یکدیگر در جداسازی و شناور سازی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

هنگامی که ذرات کوچک می شوند این زمان افت پیدا می کند و  فرصت گیر انداختن ذرات کاهش می یابد. از دست می رود. یک راه برای غلبه بر این مشکل استفاده مواد آب دوست کننده است، در این شرایط ذرات بیشتر آب دوست شده و فرآیند جدا سازی سریعتر انجام می شود. البته این امر با افزایش هزینه و مصرف مواد سورفوکتنت همراه است. در این حالت روش بهتر، استفاده از حباب های با قطر ریز و مقیاس نانو حباب است.

به تازگی تحقیقاتی بر روی اثر میکرو نانو حباب در فلوتاسیون  انجام شده است که نشان می دهد حباب های نانو سایز باعث تخریب لایه سیال در نزدیکی ذرات معدنی شده و به این ترتیب امکان اتصال این ذرات را به حباب های میکرو سایز فراهم می کند. این اصل در حقیقت پایه ای ترین اصل در فرآیند فلوتاسیون است.

به طور کلی اندازه گیری های انجام شده در اثر میکرو نانو حباب در فلوتاسیون نشان داده است که بهترین حالت برای تشکیل لایه خیس و اتصال ذرات آبگریز به یکدیگر آن است که اندازه حباب های نانو برابر اندازه لایه wetting film در بر دارنده ذرات مواد معدنی باشد. اگر اندازه نانو حباب ها از ضخامت wetting film کمتر باشد این میکرو نانو حباب در فلوتاسیون  نقش کمی را بازی خواهند کرد و در از هم گسیختگی این لایه اثری نخواهند داشت. شکل 4 نشان دهنده لایه wetting film و نانو حباب های کوچکتر از این لایه است.